چقدر جالبه وقتی منتظری ولی نمی دونی منتظر کی یا چی!
وقتی میدونی میاد ولی نمی شناسیش!
وقتی با دلت هم سازه ولی نمی دونی چطوری!
و چقدر از همه ی این ها جالب تره که از این انتظار خسته نمی شی!
انگار منتظر یه اشنای قدیمی هستی یا یکی که خیلی باهاش راحتی و احساس خودمونی زیادی داری .یه شب هایی رو به انتظارش به نیمه صبح میرسونی یا تا خود صبح از شوقش بیداری و یه روز هایی رو از انتظارش و شور اومدنش به شب میرسونی.وقتی میام به باغ دقیقا این حس رو دارم.
وقتی قدم میزنم با این افکارم بازی میکنم.
چقدر من خوشبختم و چقدر خوشبختی ساده و بی ریا به ادم ها لبخند میزنه!
چرا بعضی ها زندگی رو سخت میگیرن؟
چرا با طبیعت حرف نمی زنن؟چرا از بودن با خودشون لذت نمی برن؟
تا حالا شده وقتی از کنار یه درخت رد میشی بهش سلام کنی؟
یه دستی به تنش بکشی و صداشو بشنوی؟
می دونم میگی این کار ادم عاقل نیست.واسه همین محدود کردن نابجای روحت هیچ وقت معنی زندگی رو درک نمی کنی.اینا حرفهای دل منه به یه گل خشک شده .وقتی نازش میکنم باهاش حرف میزنم.بگذار اشتباهش رو بفهمه بگذار بدونه همه چیز دست اونه و به قدرت اون وصل شده.
بگذار اگه تو راه و داره میره برگرده.
چرا گلی باید خشک بشه؟
چقدر هوا بارونی و قشنگه !چطور دل بعضی ها این قشنگی رو نمی بینه؟وقتی توی هر ذره از این زیبایی هم تویی هم اونه!
کاش یه بار خودمون رو جدا از خودمون ببینیم
یه بار از دور خودمون رو نگاه کنیم
یه بار فقط یه بار زندگی رو زندگی کنیم.
واقعا نوشته هات زیبا هستن .خیلی حرفات به دل می شینن .
واقعا نوشته های خودت هست؟ عالیه !
بله خودم مینویسم:)