سبک مثل پر

وقتی نوشتن تموم میشه .احساس سبکی دارم انگار همه ی حرفهامو به کاغذ میزنم و اون گوش میده. بهترین هم صحبتی که تو این مدت عمرم باهاش اشنا شدم همین صفحات سفید دفترم بود که من سیاهشون میکردم. 

دفتر هام بیشتر از هر چیز واسم عزیزن و کتاب هام بیشتر .وقتی میرم به اطاق کتابها وبه کتابهام  نگاه میکنم انگار کلی مسائل حل نشده هست که من باید حل کنم! 

حتی گاهی به سرم میزنه نظریه های انیشتین رو بخونم و سعی کنم حل کنم. 

یه جور هایی استارت مغزم زده میشه. 

خدایا به من توانایی بده و فرصتی که همه چیز رو یاد بگیرم و بعد من رو از این دنیا ببر. 

چیزی ندارم که منو به دنیا وابسته کنه ولی این شوق به دونستن و یاد گرفتن نمی گذاره دست خالی باشم می خوام دست پر از این دنیا برم. 

نمی خوام بودن و نبودنم یکی باشه.ولی به همین اندازه هم نمی خوام  برای کسی مزاحمت داشته باشم.میبینی این فقط تویی که می تونی دست ویسنا رو بگیری پس کمکش کن.